اِلفی در کنار اِلب
اگر راه آدم از هامبورگ بگذرد و دست‌برقضا به شبه‌جزیره‌ی گراس‌بروک در بستر رود اِلب برسد، از دوردست بادبانی شیشه‌ای و بلند خواهد دید که در کناره‌ی رود آرمیده است. این منظره چنان شگفت‌آور است که آدم باورش نمی‌شود ساختمانی درست بر لب آب با چنان هیبتی پیش رویش ببیند.
اِلب‌فیلارمونی که با نام مخفف اِلفی شناخته می‌شود، روی بنایی آجری و ساده، متعلق به ۱۹۶۳ ساخته شده است. درواقع یک زوج معمار و هنرشناس با همکاری چند معمار سوئیسی از ۲۰۰۳ توسعه‌ی این بنا را آغاز کردند تا این‌که سرانجام خود شهرداری هامبورگ ساخت و توسعه‌ی این مرکز را در دست گرفت. خود الفی به‌اندازه‌ی کافی پدیده‌ای شورانگیز و چشم‌نواز است، لیکن آنچه در دل دارد، از نمایش هم مهم‌تر است؛ موسیقی برای هر سلیقه‌ای... در تالار اصلی، ردیف‌های ایوان‌بندی‌شده دورتادور صحن اجرا را می‌گیرند و اشکوب روی اشکوب بالا می‌روند. تالار چونان طراحی شده است تا همگان به رخداد موسیقایی نزدیک باشند.
صدابندی یا به‌اصطلاح آکوستیک این تالار به‌دست یاسوهیسا تویوتا طراحی شده است و بناست تا هر نت را به‌درخشان‌ترین شکل بازتاب بدهد؛ قرار نیست هیچ صدایی در این تالار بزرگ به هدر برود. تالار رسیتال هم چیزی از تالار بزرگ کم ندارد و هر مخاطبی در جریان هر کنسرتی بر جایش میخکوب می‌ماند و شیفته‌ی صداهای تمیز و شفاف سازها خواهد شد. به‌قول یکی از نوازندگان برجسته‌ای که در تالار کنسرت برگزار کرده است: «گویا آدم صدای ساز خودش را برای بار اول می‌شنود».
در استودیوهای کای، در دل الفی، یک قانون بیشتر وجود ندارد: لطفا به سازها دست بزنید. مجموعه‌ی بی‌نظیری از سازها در معرض تماشای بازدیدکنندگان هست و هرکس که دوست داشت می‌تواند سازی را بردارد و دست‌به‌کار شود؛ چه‌بسا که در همین حین عده‌ای دیگر هم پیوستند و اجرایی بداهه شکل دادند.
اِلب‌فیلارمونی که با نام مخفف اِلفی شناخته می‌شود، روی بنایی آجری و ساده، متعلق به ۱۹۶۳ ساخته شده است. درواقع یک زوج معمار و هنرشناس با همکاری چند معمار سوئیسی از ۲۰۰۳ توسعه‌ی این بنا را آغاز کردند تا این‌که سرانجام خود شهرداری هامبورگ ساخت و توسعه‌ی این مرکز را در دست گرفت. خود الفی به‌اندازه‌ی کافی پدیده‌ای شورانگیز و چشم‌نواز است، لیکن آنچه در دل دارد، از نمایش هم مهم‌تر است؛ موسیقی برای هر سلیقه‌ای... در تالار اصلی، ردیف‌های ایوان‌بندی‌شده دورتادور صحن اجرا را می‌گیرند و اشکوب روی اشکوب بالا می‌روند. تالار چونان طراحی شده است تا همگان به رخداد موسیقایی نزدیک باشند.
صدابندی یا به‌اصطلاح آکوستیک این تالار به‌دست یاسوهیسا تویوتا طراحی شده است و بناست تا هر نت را به‌درخشان‌ترین شکل بازتاب بدهد؛ قرار نیست هیچ صدایی در این تالار بزرگ به هدر برود. تالار رسیتال هم چیزی از تالار بزرگ کم ندارد و هر مخاطبی در جریان هر کنسرتی بر جایش میخکوب می‌ماند و شیفته‌ی صداهای تمیز و شفاف سازها خواهد شد. به‌قول یکی از نوازندگان برجسته‌ای که در تالار کنسرت برگزار کرده است: «گویا آدم صدای ساز خودش را برای بار اول می‌شنود».
در استودیوهای کای، در دل الفی، یک قانون بیشتر وجود ندارد: لطفا به سازها دست بزنید. مجموعه‌ی بی‌نظیری از سازها در معرض تماشای بازدیدکنندگان هست و هرکس که دوست داشت می‌تواند سازی را بردارد و دست‌به‌کار شود؛ چه‌بسا که در همین حین عده‌ای دیگر هم پیوستند و اجرایی بداهه شکل دادند.